چکیده
این پژوهش به‌منظور مقایسه تأثیر مخلوط پربیوتیکی (A-max) و پربیوتیک مانان‌الیگوساکارید (MOS) بر شاخص‌های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه بچه‌ماهی کپور علفخوار (Ctenopharyngodon idella) پرورشی به‌مدت 56 روز انجام ...
بیشتر
چکیده
این پژوهش به‌منظور مقایسه تأثیر مخلوط پربیوتیکی (A-max) و پربیوتیک مانان‌الیگوساکارید (MOS) بر شاخص‌های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه بچه‌ماهی کپور علفخوار (Ctenopharyngodon idella) پرورشی به‌مدت 56 روز انجام گرفت. آزمایش با استفاده از طرح کاملاً تصادفی شامل سطوح صفر (شاهد)، 5/0، 5/1، 5/2 و 5/3 گرم پربیوتیک A-max و MOS به‌ازای هر کیلوگرم جیره، در قالب 9 تیمار با سه تکرار طراحی شد. آزمایش درون 36 مخزن با حجم آبگیری 1400 لیتر انجام شد. تعداد 50 عدد بچه‌ماهی کپور علفخوار با میانگین وزن ابتدایی 42/0±54/12 گرم درون مخازن ذخیره‌سازی شدند و تا حد سیری مورد تغذیه قرار گرفتند. براساس نتایج این پژوهش، افزودن پربیوتیک A-max در سطوح 5/0، 5/1 و 5/2 گرم در کیلوگرم جیره منجر به بروز تفاوت‌های معنی‌دار در افزایش وزن، درصد افزایش وزن، افزایش طول، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی و غذای خورده شده روزانه و نسبت کارایی پروتئین گردید (05/0>P). به‌طوری‌که در تمام فاکتورهای بالا تیمار تغذیه‌شده با 5/1 گرم در کیلوگرم پربیوتیک A-max نسبت به سایر تیمارها و شاهد دارای بهترین شرایط بود. در همین حال استفاده از سطوح مختلف A-max در جیره غذایی تأثیر معنی‌داری بر بازماندگی نشان نداد (05/0<P). از نظر ترکیب نهایی لاشه نیز بهترین کیفیت در تیمار تغذیه‌شده با 5/1 گرم در کیلوگرم پربیوتیک A-max مشاهده شد. به‌طوری‌که این تیمار به‌طور معنی‌داری دارای کم‌ترین میزان چربی و بیش‌ترین میزان پروتئین در قیاس با شاهد بود (05/0>P). در این پژوهش سطوح مختلف MOS مصرفی در جیره تأثیر معنی‌داری بر هیچ‌یک از فاکتورهای رشد، تغذیه، بازماندگی و یا ترکیب لاشه نشان ندادند (05/0<P). در مجموع نتایج این پژوهش استفاده از 5/1 گرم در کیلوگرم پربیوتیک A-max در جیره بچه‌ماهی کپور علفخوار را دارای تأثیر مثبت و مناسب تشخیص می‌دهد.
